IN MEMORIAM PETER IMPE

Op dinsdag 15 januari 2008 overleed op 37 jarige leeftijd onze geliefde zoon Peter, bezieler en sponsor van deze website.

Peter werd geboren op 22 maart 1970 en liep de lagere school in Astene tussen 1973 en 1982. Van zijn 12de tot zijn 18de volgde hij de middelbare studies (wetenschappelijke) in het Sint Hendrikscollege te Deinze. Daarna waagde hij de grote stap naar de Rijksuniversiteit van Gent en slaagde er in om binnen de 4 noodzakelijke jaren zijn diploma te behalen als "Licentiaat in de wetenschappen, groep scheikunde, richting biotechnologie" Hij kreeg dit diploma met grote onderscheiding op 3 juli 1992.

Een paar weken eerder om precies te zijn op 21 juni 1992 onderging Peter een zware aanval van epilepsie en werd hij opgenomen in het ziekenhuis van Deinze. Dit stoorde hem niet om ook in zijn ziekbed nog wat verder te werken aan zijn laatste examens. Twee dagen later en enkele onderzoeken verder was hij weer thuis en leek er geen vuiltje aan de lucht. Na een grondig onderzoek in het UZ Gent, begin september kwam echter een zwaar verdict: hersentumor. Op 29 september 1992 werd de zware operatie die het wegnemen van de tumor moest verzekeren uitgevoerd. Precies 1 maand na deze ingreep op 29 oktober was Peter opnieuw thuis. Nieuwe studieplannen in gedachten trok hij tegen het einde van dat jaar naar de Veeartsenijschool in Melle om er een overbruggende periode tot het volgende academiejaar als vrijwilliger te werken. Bij aanvang van het academiejaar 1993-1994 lukte hij een beurs aan de Vrije Universiteit van Brussel alwaar hij in Sint-Genesius-Rode  begon aan zijn "Doctoraatcursussen in de Moleculaire Biologie". Zes maand later hadden verscheidene epilepsieaanvallen zijn toestand zodanig verergerd dat het vasthouden van de fijne scheikundige toestellen onmogelijk werd. Zijn motoriek werd steeds zwakker, de linkerhand werd onbruikbaar. In datzelfde jaar volgden noodzakelijke bestralingen op en rond de plaats van de verwijderde tumor. Zijn handicap werd groter, tegen midden 1995 had hij een quotering van +80%, van werken was geen sprake meer, de wonderbaarlijke studies waren verloren. Het diploma kon voor altijd in de onderste kastlade. Peter begon een nieuw leven, het leven van een thuisgebonden gehandicapte jonge man en de wetenschap dat die duivelse hersentumor ooit weer kon toeslaan en de situatie nog erger kon worden.

Maar Peter liet zich niet ontmoedigen. Hij paste zich aan in het dagelijkse leven van zijn ouders, zocht vrienden op, bleef de optimistische kerel die hij vroeger was en onderging zijn handicap alsof die er altijd was geweest. De muziek werd zijn passie, de computer zijn tijdverdrijf. Bij radio Tequila in Deinze zocht en vond hij een pak vrienden. Hij werkte er mee aan het samenstellen van een radioprogramma met als titel "Het Disciplinair Avondhuis" op dinsdagavond. Met zijn "moatjes" zoals hij ze noemde trok hij naar muzikale optredens in Brussel, Antwerpen, Gent, Tourcoing of Rijsel. Dranouter en Leffinge behoorden tot zijn favoriete festivals. Van groepen als The Doors, Nirvana, Therapy, Eels, The Posies en Arno had hij alle cd's. De uitspraak "Music is the therapy" was zijn handelsmerk.

Een uitstap of reis brachten hem in gelukzalige momenten en hij kwam dank zij zijn vrienden en zijn ouders op vele wondermooie plaatsen zoals de Dominicaanse Republiek, de Canarische Eilanden, Portugal, Polen en Ierland maar vooral heel dikwijls in de zonnige Provençe waar hij zijn hart verloor aan de lavendelgeuren en het zwemmen in de koele meren en rivieren.

Ondanks een trombose in augustus 2000 die hem bijna het spraakvermogen ontnam bleef zijn optimisme onbegrensd. Maanden heeft hij samen met zijn logopedist gewerkt om zijn uitspraak opnieuw duidelijk te maken. De sessie zou ten slotte twee jaar duren. Van 2002 tot de zomer van 2006 ging alles vrij goed. Weliswaar werd Peter eens vlugger ziek dan normaal, maar meestal was dit na een paar dagen weer beter. Maar plots was daar dat telefoontje uit het UZ waarbij de halfjaarlijkse scanner had uitgewezen dat er weer opflakkering was van "de duivel" zoals hij die tumor noemde. Men begon met chemotherapie onder de vorm van pillen. De maandelijkse kuren die thuis konden gebeuren werd goed doorstaan. Doch maand na maand werden de bloedproeven slechter en moest de chemokuur worden opgeschoven en de dosissen verminderd. Eind oktober 2007 heeft Peter klachten in de kaak en tongspier. Precies verdooft als bij de tandarts zegt hij. Een nieuwe scanner heeft een genadeloos verdict: uitzaaiingen. Op 9 november maakt hij met zijn ouders nog een trip naar de Duitse Moezel. Ondanks het naderende onheil beleeft hij er een prachtige culinaire week. Bij zijn thuiskomst beslissen de dokters om opnieuw een bestraling op de tumor toe te passen, een kleine maar gevaarlijke duivel in de hersenstam. Op 5 december vangt de bestraling aan maar de toestand van Peter is dermate slechter geworden dat hij niet meer zelfstandig kan eten en als vervoermiddel in een rolstoel moet plaats nemen. De bestralingstherapie blijkt een wanhoopspoging. Op 12 december beslist men na 7 beurten om de therapie te beëindigen, de situatie is medisch hopeloos.

Peters laatste wil is thuis te worden verzorgd. Vanaf 13 december 2007 is hij definitief bedlegerig. Eten lukt niet meer, drinken gebeurt door middel van een klein spuitje (uit te duwen in de mond). Cortisone moet de druk in de hersenen verminderen, morfine helpt hem uit de pijn, valium bezorgt hem de nodige rust. Slik en spraakvermogen vallen helemaal uit tegen het nieuwe jaar 2008. "Fight the power" straalt nog uit die heldere ogen. Heel regelmatig slaat hij een kruisteken tot de Almachtige. Op dinsdagmorgen 15 januari verliest hij uitgeput zijn titanenstrijd. Deze jonge man heeft de hemel verdiend.

Peter is begraven op 22 januari 2008. Bijna 700 mensen liepen de offergang. Zijn stoffelijke resten rusten in een urnenveldkelder op de begraafplaats van Astene. Wie er langs komt buigt het hoofd voor deze prachtkerel.

Langs deze weg willen de ouders van Peter hulde brengen aan zovele mensen (jong en minder jong) die hebben meegeholpen om het leven van deze gehandicapte kerel op te fleuren. De pijn van het verlies is onnoemelijk en dat zullen velen met ons delen.